Wszyscy za jednego!

 Jak zwykle siedzieliśmy w salonie Mikołaja Miki łaknąc trochę jak kania dżdżu. Znienacka głos zabrał Normalny.

- Wiecie co? - Zapytał i spojrzał pytająco.

My też spojrzeliśmy pytająco.

- No tak, nie wiecie co... A ja trochę myślałem... I wyszło mi, że także my nie będziemy żyć wiecznie...

- Już wiem co chcesz powiedzieć, Normalny. - Przerwał mu Mikołaj Mika. - Chcesz powiedzieć, że Gall Anonim nie żyje, że Jan Długosz nie żyje i że ty też jakoś tak kiepsko się czujesz... O to biega?

- Nie o to! Wczoraj byliśmy w Ikei... Nabyliśmy szafki... Przywieźli je sproszkowane w paczkach... "Bierz i skręcaj"! - usłyszałem... Udało mi się rozpakować wszystko... Skaleczyłem się w palec... Zagraciłem całe 48 metrów kwadratowych... Teraz pobojowisko przemierza Pani Emerytowana... Podwija szlafrok... Unosi nogi jak bocian... Dezaprobująco cmoka sztuczną szczęką... Ja jestem w czarnej kiszce... Wisi nade mną miecz...

- To nie miecz wisi! - Sprzeciwił się Kolega Podśmiechujek. - Ale nie czuj się bezpieczny... Kłania ci się gałąź pod ciężarem zgięta!

Normalny zaszlochał tak rozdzierająco, że aż się Boja ulitował:

- Straszne położenie! Musimy mu pomóc... Ale jak?

Z nadzieją spojrzeliśmy na Mikołaj Mikę. Tylko on potrafi stanąć na wysokości zadania. Nie zawiedliśmy się!

- Zrobimy tak... Ja przeleję dyżurny banknot stuzłotowy, Profesor Gender napełni piersiówkę, a ty, Normalny, idź i przynieś tutaj wszystkie elementy - ekskrementy tych szafek... Obiecuję, że wspólnym wysiłkiem skręcimy takie mebelki, że aż cały powiat skręci się z zazdrości, a Pani Normalna ukocha cię wieczorem!

Normalny trochę odetchnął z ulgą.

- No to idę!

- Zaczekaj. Najpierw wysłuchaj piosnki ku pokrzepieniu:

Na głowie masz szafki z Ikei

W ręku malutki imbusik

A w sercu sporo nadziei

Że minus zmieni się w plusik!